آموزش شفقت و دلسوزی به کودکان
دلسوزی در لغت به معنای «رنج کشیدن با هم» است. محققان آن را احساسات و انگیزه‌ای توصیف می‌کنند که در هنگام مواجهه با رنج دیگران در ما ایجاد می‌شود. اکثر کودکان در سنین جوانی به صورت ذاتی دارای حس همدردی هستند، اما اگر می‌خواهند در بزرگسالی زنده بمانند، باید این ویژگی مهم انسانی را پرورش دهند. اینجاست که والدین وارد می‌شوند. بنابراین چگونه می‌توان یک کودک دلسوز تربیت کرد؟
مهمترین راه این است که به فرزند خود اجازه دهید در زندگی روزمره احساس همدردی کند.در اینجا نکاتی برای تقویت قابلیت‌های دلسوزی فرزندتان آورده شده است.
1) یک الگوی همدردی برای فرزندان خود باشید. وقتی فرصتی پیش می‌آید – بزرگ یا کوچک – برای آموزش دلسوز بودن، از آن استفاده کنید.
2) حتما فرزندان خود را در انجام کارهای مهربانانه مشارکت دهید. خاطرات احساسی مانند پختن بیسکویت برای افراد زندانی، دادن چند دلار به یک فرد بی سرپناه، کمک به افراد نیازمند، درسی خواهد بود که یک عمر با فرد طول خواهد بود.
3) صادق باشید. کودکان به خوبی رفتارهای ساختگی را تشخیص می‌دهند. همه اعمال دلسوزانه باید واقعی و مبتنی بر احساسات واقعی باشد تا آنها موثر و معنی‌دار جلوه دهند.
4) مایل به مقابله و اصلاح رفتارهای ظالمانه‌ای باشید که مانع رشد فرزندان شما در ایجاد حس همدردی می شود. به آنها کمک کنید بفهمند که برخورد با بی‌رحمی یک عمل مهربانانه است.
5) دانش فرزندان خود را از احساسات دیگران و اعمال محبت‌آمیز آنان تایید کنید، بدون آنکه پاداشی برای مهربانی کردن به آنها بدهید. پاداش و توجه بیش از حد به داشتن شفقت می‌تواند آن را از عملی واقعی تقلیل دهد.
6) شفقت را بخشی از روال خانوادگی خود قرار دهید. هر روز با یک عمل ساده محبت‌آمیز نسبت به یکدیگر شروع کنید و روز را با همین عمل به پایان برسانید. شفقت پیوندهای شما را به عنوان یک خانواده مستحکم می‌کند زیرا به شما و فرزندان شما کمک می‌کند تا بدانند واقعا چگونه نسبت به یکدیگر احساس نگرانی کنند و چگونه به یکدیگر آرامش واقعی بدهند.
این لحظات تدریس نیاز به کمی تامل بیشتر در طول روز دارد. از تفاوتی که در زندگی فرزندانتان ایجاد می‌شود شگفت زده خواهید شد. همچنین شما نیز فردی دلسوزتر خواهید شد.
هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.